اگر کسی سوال کند انتظار امام زمان از مردم و مسلمین علی الخصوص شیعیان در زمان حاضر چیست، با استناد به کلام خود حضرت پاسخ این سوال را عرض می دهیم. حضرت می فرمایند:« کُلُّ امْرِئٍ مِنْکُمْ مَا یَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنَا وَ لِیَتَجَنَّبَ مَا یُدْنِیهِ مِنْ کَرَاهِیَتِنَا وَ سَخَطِنَا فَإِنَّ امْرَأً یَبْغَتُهُ فَجْأَهٌ حِینَ لَا تَنْفَعُهُ تَوْبَهٌ وَ لَا یُنَجِّیهِ مِنْ عِقَابِنَا نَدَمٌ عَلَى حَوْبَه » هر یک از شما باید کاری را انجام دهد که سبب قرب و نزدیکی به ما وجذب محبت ما شود و باید از عملی که از نظر ما ناخوشایند است و موجب ناراحتی ما می شود دوری کند.
منظور حضرت این است که ما باید کارهایی را انجام دهیم که موجب جذب محبت و علاقه اهل بیت(علیهم السلام) و امام زمان(عج) شود و ما را به آن¬ ها نزدیکتر کند و از کارهایی که موجب سخط و نارضایتی آنها است اجتناب کنیم. سپس گویا حضرت در ادامه می فرمایند: اگر شخصی این کار را نکرد و کارهایی که موجب قرب به ما و نزدیک به ما است را انجام نداد و از کارهایی که نارضایتی ما در آن است اجتناب نکرد؛ در لحظه ای ممکن است توبه کند که به حال او سودی نداشته باشد و او را از عذاب الهی دور نکند. این قسمت توقیع شریف در واقع جزای شرط محذوف است مولا دستوری می دهد و می فرماید: این اعمال را انجام دهید و این اعمال را انجام ندهید ولی اگر شخصی بر خلاف این عمل کند ممکن است زمانی توبه کند که به حال او فائده ای نداشته باشد.
پس حضرت از ما دو خواسته دارند: یکی اینکه اعمال ما موجب قرب ما به آن بزرگوار شود و موجبات رضایت ایشان از ما را فراهم کند و دیگر اینکه اعمال ما موجب ناخشنودی ایشان از ما نشود. لذا اگر غیر از این باشد حضرت می فرمایند: ممکن است زمانی برسد که توبه کنید ولی سودی به حال شما نداشته باشد. توبه از اعمالی که باید انجام می دادیم و انجام ندادیم، و نیز توبه از اعمالی که نباید انجام می دادیم و انجام دادیم.
این روایت به وضوح دلالت می کند بر این که صرف ادعای پیروی و ادعای محبت کافی نیست و دل خوش کردن به این مطلب که ما محب اهل بیت هستیم و ادعای پیروی از ایشان را داریم در حالیکه اعمال ما بر خلاف خواسته های ایشان است عقیده باطلی است.
توجه به این نکته هم مهم است که منظور از رضایت اهل بیت جز رضایت خدا نیست چه اینکه خود حضرت می فرمایند:« قُلُوبُنَا أَوْعِیَهٌ لِمَشِیَّهِ اللَّهِ فَإِذَا شَاءَ شِئْنَا » قلوب ما ظرفهایی است برای مشیت واراده الهی پس هرگاه او بخواهد ما نیز میخواهیم.
اگر امام زمان می فرماید: ما از شما انتظار داریم در جهت قرب به ما حرکت کنید و مواظب باشید کاری نکنید که از ما دور شوید به این معنا نیست که رضایت و خشم امام زمان در عرض رضا و سخط خدا باشد بلکه رضایت و خشم امام زمان در طول رضایت و خشم خداست چون می فرمایند:« قُلُوبُنَا أَوْعِیَهٌ لِمَشِیَّهِ اللَّهِ فَإِذَا شَاءَ شِئْنَا » جان و روح اهل بیت ظرفهایی است برای مشیت الهی.
این انتظار از اشخاصی که لباس سربازی امام زمان را پوشیده اند به مراتب بیشتر است. جای تعارف نیست امام (علیه السلام) از همه این انتظار را دارند ولی این دو خواسته از اشخاصی که به این نشان افتخار مفتخر شده اند بسیار ویژه تر و خاص تر است. شخصی که ادعا می کند سرباز امام زمان می باشد رفتار او حتما بیشتر مورد توجه و مراقبت است چه از ناحیه مردم و چه از ناحیه خود امام زمان. لذا خیلی باید مراقب باشیم و از خدا استمداد بطلبیم، زیرا ممکن است خدای نکرده روزی برسد که به فکر توبه بیافتیم در حالیکه آن توبه دیگر برای ما سودی ندارد و یا بدتر آن که امکان توبه برای ما فراهم نشود.
این که گفته شد حضرت ولی عصر(عج) از ما انتظار دارند مهم این است که خود ایشان کارهای ما را بررسی می کنند که تا چه حد به این انتظارجامعه عمل می پوشانیم چون می فرمایند: ما مراقب شما هستیم و کارهای شما را رصد می کنیم،« فَإِنَّا نُحِیطُ عِلْماً بِأَنْبَائِکُمْ وَ لَا یَعْزُبُ عَنَّا شَیْءٌ مِنْ أَخْبَارِکُم»، ما بر تمامی احوال شما آگاهیم و چیزی از شما نزد ما پنهان نیست .
پس از یک طرف حضرت دستورالعمل زندگی به ما داده اند که چه کارهایی باید انجام شوند و چه کارهایی نباید انجام شوند یعنی انجام واجبات و ترک محرمات و این خیلی دستور پیچیده ای نیست و نیازی به مسیرهای خاص و کارهای خاص ندارد. درادامه حضرت می فرمایند: ما مراقبیم و شما را رصد می کنیم و چیزی از شما از ما پنهان نیست. اگر همه ما به این دو نکته توجه کنیم و ببینیم چه اعمالی مورد رضایت وجود مقدس امام زمان است و چه اعمالی موجب ناخشنودی آن حضرت است و نیز توجه کنیم که اعمالی که در خفاء و آشکار انجام می دهیم آن وجود مقدس به اذن الهی از آن مطلع می شود خیلی برای ما سازنده خواهد بود. اگر به این مسئله که امام زمان(ع) به خواست و مشیت خدا واقعا ناظر بر اعمال ما می باشد توجه کنیم آن گاه از ارتکاب اعمالی که حاضر نیستم احدی از آن اطلاع پیدا کند سرافکنده نمی شویم؟ اگر همین را به خودمان یادآوری کنیم که امام زمان از احوال ما مطلع می شود، آیا جرات می کردیم این اعمال را انجام دهیم؟ بالاتر از این اگر بدانیم آن وجود مقدس حتی از افکار و نیات ما هم به اذن خداوند مطلع می شوند آیا این گونه که الان هستیم و فکر و اندیشه می کنیم، باقی خواهیم ماند؟ پس اگر می خواهیم امام زمان(عج) از ما راضی باشد باید انتظارات او را بر آورده کنیم.