سال ها از آن حادثه تاریخی می گذرد. دقیقاً ۶۱ سال پیش بود که نبردی میان نمادهای نمرودی و فرزندان ابراهیم، مسیر تاریخ مملکتِ سلمان فارسی، آرش کمانگیر، رستم دستان، سهراب دلاور و کاوه آهنگر با گلوله و خون رقم خورد و جاودانه شد. در آن روزها و سال های سیاه اندر سیاه، به بیگاری مان گرفته بودند و تحقیر مان می کردند و برای بودنمان مجبور به پرداخت حق توحش!!! بودیم. ۱۶ آذر ۱۳۳۲ یادآور خاطره رشادت ها و مجاهدت های دانشجویان و دانشگاهیانی است که دل در گرو ایران داشتند و آن را بهتر از جان خویش می داشتند. سفر ریچارد نیکسون، معاون رئیس جمهور وقت آمریکا به ایران و حضورش در دانشگاه تهران، سر آغاز فصل نوینی در بیداری ملتی بود که حافظه تاریخی اش از ستم قدرت های استعماری هرگز پاک نخواهد شد.
هنوز چند ماهی از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و کودتای مشترک آمریکایی و انگلیسی بر ضد حرکت ملت ایران و دولت دکتر محمد مصدق و آیت الله کاشانی نگذشته بود که جوانان غیرتمند دانشجو و دانشگاهیان همیشه بیدارمان، در دفاع از تمامیت ارضی و آزادی و آزادگی خویش بر خاستند.
چنان طوفانی سر بر آوردند و شوریدند و در خروش خود، بودنشان را به نمایش گذاشتند تا جایی که با گذشت ۶۱ سال از آن روز بزرگ هم چنان لبریز از حس غرور می شویم و با ایرانی بودنمان احساس هویتی بی پایان می کنیم.حال که میراث داران آن همه دردها، مقاومت ها و از خود گذشتگی ها هستیم
دست در دست هم دهیم به مهر میهن خویش را کنیم آباد
یاد دوستان شهیدمان احمد قندچی، آذر شریعت رضوی و مصطفی بزرگ نیا یاد باد.
*دکتر خسرو مزرعی/ استاد دانشگاه